Μωρό μου, έχεις ποτέ κουνήσει την ουρίτσα σου για έναν αρσενικό, έστω και λιγάκι;"
"Αν δεν σ\' αρέσει ο έρωτας που κάνω", του είπε, "μπορείς ανά πάσα στιγμή να πας αλλού".
Αλλού δεν υπήρχε να πάει. Η Κάρλα ήταν το βάσανο του Πάρκυ, η λευκή του πόρνη. Θα έπρεπε να την είχε διαγράψει από τη ζωή του, αυτήν και όλα τα σκουπίδια που κουβαλούσε μαζί της, αλλά δεν μπορούσε. Έμοιαζε με φυγάδα μέσα στο ίδιο το λημέρι του, το σπίτι με τα δώδεκα δωμάτια πάνω από τις φτωχικές σκεπές του Χάρλεμ, στο Σούγκαρ Χιλλ. Η Κάρλα δεν έβγαινε ποτέ από εκεί. Έτρωγε σοκολάτες, φλυαρούσε στο τηλέφωνο και καταβρόχθζε βιβλία ξαπλωμένη στο υπέρδιπλο κρεβάτι του. Θα έπρεπε να είχε γίνει ιπποπόταμος, τα οπίσθιά της να είχαν φτάσει στο ταβάνι, αλλά παρέμενε όμορφη...
Το Ομπλόμοβα ή οι κακοί πεθαίνουν νέοι, "αστυνομικό" αφήγημα γεμάτο χιούμορ, περιγράφει τη συνεύρεση του Έντουαρντ Πάρκτσεστερ, λαμπρού μαύρου δικηγόρου εγκατεστημένου στη Νέα Υόρκη, με την Κάρλα, μια νέα πόρνη της οποίας ο μόνος στόχος στη ζωή είναι να μην έχει κανέναν. Η νωχέλειά της είναι μεταδοτική -στους πελάτες του πορνείου, σε μαύρους ταξίαρχους και σε μαφιόζους- και διαλύει τον κόσμο γύρω της. Μαζί της ο "Πάρκυ" ανακαλύπτει την τέχνη της οκνηρίας και της νωθρότητας, και μαθαίνει να την καλλιεργεί σ\' ένα χώρο που είναι συνήθως αφιερωμένος στις φρενήρεις πράξεις.
[...]